‘Je bent wel streng hoor,’ ze zegt het half huilend en half lachend. Met een doos tissues op schoot wrijft ze de uitgelopen mascara van haar gezicht. Ik kijk haar wat verbaasd aan: ik streng?

Ze is al een aantal maanden ziek thuis.  Ze vertelt dat haar bedrijfsarts aangeeft dat ze wel weer een paar uur per week aan het werk kan. En ze is het met haar eens. Ze praat met drukke gebaren en heeft een grote lach op haar gezicht. “Van thuis zitten word ik ook niet vrolijk. Ik wil wel weer eens mensen zien en spreken. Zeker nu met corona is mijn wereld zoveel kleiner geworden. Oké, ik heb wel mijn man en kinderen. Maar toch. Ik voel me onrustig en denk dat ik meer structuur nodig heb. Weer op tijd eruit ‘s ochtends. Ik zit maar wat op mijn telefoon te scrollen en te Netflixen. Ik raak straks nog onderprikkeld.” En zo praat ze en praat ze. Ik kan er bijna geen speld tussen krijgen.

Uit haar net ingevulde Stress-check blijkt overduidelijk dat ze nog middenin een burn-out zit. Als er een stilte valt, grijp ik mijn kans en vertel haar de uitkomsten. Haar stressklachten scoren torenhoog, ze ervaart behoorlijke angstklachten, voelt zich somber en zwaarmoedig, is oververmoeid, voelt zich onrustig, kan zich niet meer ontspannen, kan maar moeilijke nieuwe informatie in zich opnemen, ze maakt fouten die ze normaal niet maakt, haar werktempo ligt laag, haar concentratie is ver te zoeken, ze schiet om niets uit haar slof. Ik vraag haar of dat klopt? Ze knikt stilletjes en haar lach is verdwenen.

En nu wil ze weer aan het werk. Tenminste dat dacht ze. Toen ze bij haar nieuwe bedrijfsarts was geweest. Een gesprek waar ze een weeklang tegenop had gezien (ze kende haar niet) en waar ze zich helemaal voor had opgepept. Dus zat ze bij haar aan het bureau met een vrolijke glimlach en haar altijd positieve inslag. Netjes aangekleed, in de make-up en met een frisse coupe. Haar masker dat ze zo gewend is op te zetten naar de buitenwereld.

Het masker dat ervoor zorgt dat niemand haar kwetsbaarheid ziet. Dat verhult hoe ze zich eigenlijk voelt. Het resultaat ook van dat kritische stemmetje in haar hoofd dat haar al weken zegt dat het de hoogste tijd is dat ze van de bank komt en weer eens iets nuttigs gaat doen. Dat stemmetje dat zegt dat ze zich niet zo moet aanstellen, want anderen hebben het veel zwaarder dan zij. Dat stemmetje dat haar vertelt dat haar zorgcollega’s het nu extra druk hebben omdat zij thuis zit. Dat stemmetje dat zegt dat ze lui is, zoals ze dat als kind al vaak hoorde.

En terwijl ze dit allemaal vertelt, komen vanzelf de tranen. En de inzichten. Want ja, ik heb helemaal gelijk. Ze kán nog helemaal niet re-integreren. Haar lichaam en hoofd zijn nog lang niet zover. Eigenlijk moet ze er nog helemaal niet aan denken. Alleen al de gedachte aan werken maakt dat haar hart sneller gaat kloppen en dat haar adem stokt.

Ze is in haar eigen valkuil getrapt, zegt ze. Die ze zo goed kent. Die valkuil van altijd maar de schouders eronder zetten en dóórgaan. Haar sterke verantwoordelijkheidsgevoel. Geen ‘nee’ kunnen zeggen. Aan de verwachtingen van anderen willen voldoen. Die valkuil die er juíst voor heeft gezorgd dat ze burn-out is geraakt. Die haar ervan weerhoudt om eerst helemaal beter te zijn, voordat ze rustig haar uren weer gaat opbouwen. Die haar ervan weerhoudt om haar masker te laten zakken bij de bedrijfsarts en zich uit te spreken over hoe het écht met haar gaat.

Ze huilt en ze lacht om deze eye-openers. ‘Je bent wel streng hoor,’ zegt ze. Nee, ik ben niet streng. Ik heb het beste met haar voor en confronteer haar liefdevol met de uitkomsten van wat ze zelf heeft ingevuld in haar Stress-check . Ze is zelf streng. Heel streng zelfs. Voor zichzelf. En we weten samen dat dit een thema is waar we de komende maanden aan gaan werken. Maar eerst gaat ze fysiek herstellen. Haar valkuilen aanpakken doen we daarna pas. Daar heeft ze nu de energie en concentratie nog niet voor.